Nietzschego koncepcja pędu do metafory a szczęście

W pierwszym numerze nowo powstałego czasopisma filozoficznego Amor Fati ukazał się mój artykuł pod tytułem Nietzschego koncepcja „pędu do metafory” a szczęście.

Tomasz Lerka, Nietzschego koncepcja „pędu do metafory” a szczęście, [w:] „Amor Fati” (1), 2015, s. 44-61.

> PDF do pobrania <

Abstrakt:
Punktem wyjścia mojego eseju jest tekst „O prawdzie i kłamstwie w pozamoralnym sensie” Fryderyka Nietzschego [opublikowany w „Pismach pozostałych 1862-1875″, tłum. Bogdan Baran]. Filozof podejmuje w nim kwestie związane z kształtowaniem się języka, jego metaforycznością, krytyką poznania i „prawdy”, a także pędem do metafory, który wytwarza pojęcia. Wedle Nietzschego, po utworzeniu, najpierw za sprawą języka, a następnie nauki, sztywnego świata pojęć, pęd do metafory nie znika, wyraża się zaś w micie i sztuce.
Mój esej, po krótkim wprowadzeniu w tekst filozofa, podejmuje problem owego pędu. Moim pierwszym zamierzeniem jest rozwinięcie idei pędu do metafory w micie (Nietzsche wspomina o starożytnych Grekach jako przykładzie ożywianego mitem ludu), rozumianym jako „samoułuda” jednostki ludzkiej, nieświadome wytwarzanie iluzji na własny użytek. Staram się dowieść, że proces „mitologizacji rzeczywistości” jest niezbędny do poczucia szczęścia (lub przynajmniej znoszenia życia). Jako eksperyment myślowy, mający być argumentem przemawiającym za moją tezą, służy mi idea, którą nazwałem „harmonogramem życia”, a także przeniesienie tejże na sytuację więźnia skazanego na śmierć.
Moim drugim zamierzeniem jest wskazanie współczesnych przejawów i konsekwencji pędu do metafory. Są to kolejno: serwis społecznościowy Facebook oraz zjawisko celebrytów.